دارو‌های مسکن ضد التهاب خطر درد مزمن را افزایش می دهند

مطالعه جدیدی که بوسیله محققان دانشگاه مک گیل انجام شد، تصورات کنونی در مورد چگونگی درمان درد حاد را به چالش می‌کشد. یافته‌ها نشان می‌دهد، درمان برخی از اشکال درد حاد با دارو‌های ضد التهابی ممکن است در واقع خطر تبدیل آن درد به ۱ بیماری مزمن را افزایش دهد.

تمرکز این تحقیق بررسی این موضوع بود که چه چیزی باعث انتقال درد حاد به ۱ بیماری مزمن می‌شود. اولین گام شامل مطالعه بیان ژن‌های خاص در گروهی از بیماران مبتلا به کمردرد حاد بود.

محققان متوجه فعالیت گسترده ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی در بیمارانی شدند که به سرعت از کمردرد حاد خود بهبود یافتند. همان ژن‌ها در بیمارانی که درد مزمن طولانی‌مدت را تجربه کردند، به‌طور آشکار خاموش بودند. اساساً به دید می‌رسید، آن دسته از افرادی که کمتر احتمال دارد درد مزمن را تجربه کنند، هنگامی که از درد حاد رنج می‌بردند، واکنش التهابی شدیدی نشان دادند.

لودا دیاتچنکو، نویسنده ارشد این مقاله توضیح داد: در تجزیه و تحلیل ژن‌های افرادی که از کمردرد رنج می‌برند، ما تغییرات فعال ژن‌ها را در طول زمان در افرادی که دردشان از بین رفته بود مشاهده کردیم. به دید می‌رسد تغییرات در سلول‌های خونی آنها، به‌ویژه در سلول‌هایی به نام نوتروفیل‌ها باشد.

دارو‌های ضد التهابی به طور معمول برای درمان کمردرد استفاده می‌شوند و سال‌ها شواهد ثابت کرده‌اند که آن‌ها به کاهش درد کمک کنند. اما این یافته اولیه نشان داد که سرکوب ۱ پاسخ التهابی اولیه به درد می‌تواند کاری برای افزایش خطر ابتلا به درد مزمن باشد.

بنابراین، محققان به سراغ ۱ سری آزمایشات روی موش رفتند تا ببینند آیا این نتیجه صحت دارد. هنگامی که موش‌هایی که آسیب‌های کمری داشتند، دارو‌های ضدالتهاب غیراستروئیدی معمولی تجویز می‌شدند، علیرغم اینکه دارو‌ها در کوتاه‌مدت به‌عنوان مسکن مؤثر عمل می‌کردند، احتمال بیشتری داشت که درد طولانی‌مدت مداومی را تجربه کنند. موش‌هایی با آسیب‌های مشابه که با سرم نمکی یا مسکن‌های متفاوت درمان شده‌اند، کمتر احتمال دارد علائم درد مزمن را نشان دهند.

به طور خاص، محققان سلول‌های ایمنی به نام نوتروفیل‌ها را مورد بررسی قرار دادند. آن‌ها دریافتند که مسدود کردن مستقیم فعالیت این سلول‌ها منجر به پاسخ‌های درد در آزمایش‌های حیوانی می‌شود که ۱۰ برابر بیشتر از کنترل‌های معمولی طول می‌کشد.

جفری موگیل، یکی از نویسندگان ارشد می‌گوید: نوتروفیل‌ها بر مراحل اولیه التهاب تسلط می دارند و زمینه را برای ترمیم آسیب بافتی فراهم کنند. التهاب به دلیلی رخ می‌دهد، و به دید می‌رسد که تداخل در آن خطرناک است.

در نهایت، محققان به بررسی سوابق پزشکی واقعی نیم میلیون نفر در بریتانیا پرداختند. این تحقیق به طور قابل توجهی نشان داد افرادی که دارو‌های ضد التهابی برای کمردرد مصرف کنند، در مقایسه با افرادی که استامینوفن یا دارو‌های ضد افسردگی مصرف کنند، حدود ۷۵ درصد بیشتر احتمال دارد که ۲ تا ۶ سال بعد درد مزمن مداوم را گزارش کنند.

محققان می‌دانند که یافته‌های آن‌ها احتمالاً بحث‌برانگیز خواهد بود، زیرا درمان درد حاد با دارو‌های ضد التهابی برای دهه‌ها روش استاندارد بوده است.

در نهایت، بر اساس این مطالعه، محققان به بیماران به طور کامل از دارو‌های ضد التهابی اجتناب نمی‌کنند. موارد زیادی وجود دارد که استروئید‌ها و دارو‌های ضد التهابی غیر استروئیدی گزینه‌های درمانی مهم و ارزشمندی می باشند.

دیاتچنکو محقق دیگر این پژوهش گفت:گام بعدی انجام ۱ کارآزمایی بالینی تصادفی است که نتایج بلندمدت دارو‌های ضدالتهابی را با سایر مسکن‌ها بر روی پیامد‌های درد مزمن مقایسه می‌کند.

دیاتچنکو گفت: ما دریافتیم که رفع درد در واقع ۱ فرآیند بیولوژیکی فعال است. این یافته‌ها باید بوسیله کارآزمایی‌های بالینی که مستقیماً دارو‌های ضدالتهابی را با سایر مسکن‌های ضد درد مقایسه کنند و درد را تسکین می‌دهند، اما التهاب را مختل نمی‌کنند، دنبال شود.
مطالعه تازه در Science Translational Medicine منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه مک گیل